golden slumbers

18:52 Fenna 2 Comments

In Italië leek de tijd stil te staan. en toch verbaasde ik me elke dag over het feit dat we weer een tiental uur dichterbij ons vertrek kwamen. Niet teveel aan denken, zei ik dan tegen mezelf. Geniet. Van de zon bijvoorbeeld, die was er altijd, en hij ging ook altijd weer onder.

De ondergaande zonnestralen lieten elke keer weer een warm, tintelend gevoel achter op mijn gezicht. Zij liet haar laatste beetje licht schijnen op de uitgestrekte heuvels en zonnebloemvelden van het Italië waar ik in de zes jaar dat we er op vakantie gaan verliefd op ben geworden.

Elke avond kon je genieten van een prachtig uitzicht met het zogenaamde 'heilige licht' (ik noemde het altijd heilig omdat het leek op het licht wat je op plaatjes ziet als een heilige uit de hemel komt), wat erop scheen. En dat deed ik dan ook. Midden in het veld, zigzaggend tussen de plantjes, liet ik alles even los. Alleen de zon op mijn gezicht en het zoemen van de vele mugjes die voor mijn neus rondzweefde alsof ze even dag kwamen zeggen tegen de zon. Sommigen zouden zeggen, "na een of twee keer de zonsondergang zien is toch wel genoeg? Het is immers altijd hetzelfde". Zij zijn onwetend, want nee, niet elke keer is hetzelfde. Dat gevoel als je in dat veld staat, als niks even ertoe doet {ik bedoel, ik had net zo goed in mijn ondergoed kunnen genieten van de zon}, zou je eigenlijk stiekem nog duizendeneen keer willen meemaken. En elke avond valt je weer iets anders op, {dus nee, het is niet altijd hetzelfde liedje} net als in het leven. De zon staat ietsje anders, dat ene bloemetje is een paar centimeter gegroeid en uit het niets staat er een tractor voor je neus. En ik genoot niet altijd alleen van dit magnifieke moment. Want samen genieten van de stilte, dat is toch nog veel mooier?

Daarom hier deze foto's, zodat jullie ook een beetje kunnen meegenieten. Met een beetje fantasie kan je de zwoele geur van zonnebloemen en olijfbomen proeven. Probeer het eens. Samen.

{tip: met op de achtergrond het nummer Primavera van Ludovico Einaudi kan ik je verzekeren dat het lukt}