Meer willen en minder krijgen
..punt. Nee, niet goed genoeg. Delete. En opnieuw. De woorden willen maar niet komen. Nee wacht dat is niet waar, ze komen met tientallen tegelijk, alleen zijn het de juiste niet. Ze willen niet op het beeldscherm verschijnen en het verhaal vormen dat ik graag over wil brengen. Ik probeer het met veel omwegen en krappe tussendoor weggetjes, maar het lukt niet. Daarom begin ik maar bij het begin, zoals eigenlijk hoort.
Er was een tijd waarin ik niet nadacht over wat mij gelukkig maakte. Waarin ik niet hoefde na te denken over wat ik beter kan doen, dit of dat, zus of zo. Ik deed het gewoon. Zonder nadenken, als in een achtbaan, waar je geen controle hebt over wat er gebeurd, je kan alles loslaten zonder je schuldig of iets te voelen. Dat was toen. Nu is nu.
Het is weekend, het huiswerk is gedaan en ik zit op bed, te bedenken wat ik nu zal doen. Ik overweeg luisteren naar muziek, de Flow lezen, een film kijken, tekenen/schilderen. Wat is het handigste om nu te doen? Als ik nu wat schilder kan ik daarna de Flow lezen en tegelijkertijd muziek luisteren en vanavond een filmpje kijken of... Zie je wat er gebeurd? Ik plan. Dat is niet verkeerd. Plannen zorgt ervoor dat ik toetsweken doorkom. Dat ik mijn huiswerk op tijd af krijg en dat ik mijn toetsen geleerd heb. Maar ho. De dingen die ik net opsomde zijn geen schooltaken. Ze zijn dingen waar ik gelukkig (van zou moeten) word(en). Hoe kan iets je gelukkig maken als je daarbij te veel na moet denken.
Ik luister teveel naar mijn hersenen in plaats van naar mijn hart. Ik kan moeilijk, nee haast onmogelijk, loslaten dat het niet erg is als ik een week niets teken of schilder. Als ik daar toevallig geen zin in had. Ik moet van mezelf net zo goed kunnen tekenen/bloggen/fotograferen als mensen van Instagram. Ik noem het het Instagram virus. Je word zo beïnvloed door al het moois wat je daar ziet, dat je aan jezelf begint te twijfelen. Ben ik nog wel goed genoeg? Ik wil(de) ook in de Flow komen met een prachtig verhaal over verleden, heden en toekomst. Ik wil mensen inspireren. Ik wil dat ik over dit soort dingen niet hoef na te denken. Dat het vanzelf gaat. Zoals het lijkt te gaan bij mensen op Instagram en de Flow.
Ik vraag mezelf af: wat doet het met me, als ik door de lijst foto's en video's van Instagram scroll? Word ik er gelukkiger van? Wijzer? Ik denk van niet. Ik denk dat ik er alleen maar somberder van. Ik zag laatst een filmpje op Instagram (ironisch genoeg) van een meisje, een prachtig meisje. Ze bekeek foto's van vrouwen met dikke lippen, volle borsten die haast uit hun pakjes puilden, blonde haren en een bak make-up op hun gezicht. Op de een of andere manier dacht ze dat ze niet goed genoeg was. Ze veranderde. Werd als die vrouwen. Niet mooier vind ik zelf, maar daar gaat het niet om. Het gaat erom dat ze wilde veranderen omdat ze wilde lijken op die vrouwen. Omdat ze door hen zichzelf minder voelde. Ze veranderde niet omdat dat diep vanbinnen haar droom was.
Soms ben ik bang dat ik net als haar ben. Bang om onder te doen. Willen veranderen om op anderen te lijken. Instagram laat het lijken alsof datgene wat daar op staat, het enige 'goede' is. Alsof je alleen je ontbijt mag fotograferen op een wit dekbed met een kat ernaast. Of iets dergelijks. Ik geloof dat, het is moeilijk in te zien dat dat niet zo is. Toch moeten we dat.
Vandaag heb ik de knoop doorgehakt, geen Instagram meer voor mij. Het is niet alleen rustiger in mijn hoofd, maar ook op mijn mobiel. De enige meldingen die nu nog binnen kunnen komen zijn van WhatsApp en dat zorgt ervoor dat ik veel minder op mijn mobiel zit.
Ik ben benieuwd hoe het uit zal pakken. Of ik echt minder last heb van het Instagram virus, of dat ik nog steeds mezelf vergelijk met anderen. Misschien verandert het wel helemaal niets. Nou, wel iets, ik zit minder op mijn mobiel waardoor ik meer tijd heb voor andere dingen, zoals tekenen of lezen. En dat vind ik al heel wat.
0 reacties: